O współbrzmieniu.

"Współlokatorzy" Beth O'Leary  8/10

Recenzja przedpremierowa.
Premiera: 15 maja 2019.

Jeśli skrzywdzona, złamana poprzednim, toksycznym związkiem dziewczyna spotka na swej drodze chłopaka, który tkwi w wypalonej relacji, ich droga do wspólnego szczęścia nie będzie ani łatwa ani prozaiczna. Ani też, na szczęście dla nas, nie będzie nudna. Beth O'Leary zadbała o to, byśmy bawiąc się, rozmyślali też nad pokrętnymi drogami losu.

"Upokorzenie jest jak pleśń: jeśli je zignorujesz, wkrótce wszystko stanie się zielone i cuchnące." (str.186)

I taką właśnie, ambitną jak na romantyczną komedię książkę, położy nam na półkach Wydawnictwo Albatros już za kilka dni.

Nie będzie spojlerem stwierdzenie, że to powieść o miłości. Wszak tytuł, okładka, opis wydawcy jasno o tym mówią. Wiemy też, że miłości z tego być nie miało, jako że kuriozalny układ miał nie dopuścić do spotkania osób, które dobę i łóżko podzieliły na równe, odrębne połowy. A porozumiewać miały się tylko liścikami. Karteczki owe, pokrywające coraz większe powierzchnie współdzielonego mieszkania, autorka przytacza w niezmienionej formie, co pozwala na uśmiech i dostrzeżenie uroku tej niezwykłej korespondencji. Oczywiście, od samego początku, nikt prócz samych bohaterów nie ma wątpliwości, że wspomniane plany życia razem, lecz w ciągłej odrębności, legną w gruzach.

Gdyby była to całość intrygi, książka zostałaby rzucona przeze mnie w kąt. Ale autorka od początku i coraz intensywniej w miarę rozwoju akcji, każe nam uczestniczyć w wielu innych, poruszających emocjonalnie wydarzeniach. Każe nam też śledzić fascynują pracę obojga bohaterów w hospicjum i wydawnictwie, ich zaangażowanie w pomoc, troskę, dbałość o innych. 

"Tak bardzo przytłacza mnie przerażająca pilność tego dyżuru, wszyscy ci umierający ludzie, odleżyny i trudni pacjenci z demencją, że zapominam o podstawowej zasadzie przetrwania w hospicjum. Truchtaj, a nie biegaj. Stale kontroluj, która jest godzina. Nigdy nie gub długopisu." (str.36)

Jest tu miejsce na niewinnie skazanych, umierających, żyjących wspomnieniami osładzającymi schyłek życia. Ale też na toksycznych partnerów i nieuczciwych współpracowników, na traumy, zwątpienia i drżenie niepewności. Jest to też wielostronicowa pochwała przyjaźni, kompromisów i uczciwości.
Z tych właśnie powodów, "Współlokatorzy" to książka urocza, pełna piękna i miłości, ale też opowieść niebanalna, momentami mocno poruszająca i skłaniająca do refleksji.

Pisana lekkim językiem, opowiadająca wydarzenia przeplatanymi relacjami bohaterów książka, pozwala na równie mocne asymilowanie się z obojgiem. To, co postrzegamy jako wadę, czy irytująca cechę Leona w trakcie czytania części Tiffy, zostaje nam ukazane z jego punktu widzenia zaledwie parę stron dalej. Autorka skłania nas w ten sposób do zastanowienia, czy pokłady tolerancji i zrozumienia jakie w sobie nosimy są równe skłonności do usprawiedliwiania swoich zachowań kosztem innych ludzi, także nam bliskich. 

"Często myślę sobie, że bycie Tiffy musi być bardzo męczące. Nawet w swoich liścikach zużywa tak wiele energii. Ale miło zastawać takie wiadomości po powrocie do domu" (str.162)

Niepodobne do siebie formy przekazu Tiffy i Leona wynikają z ich charakterologicznych różnic. Wartka, pełna bystrych dialogów opowieść dziewczyny pozostaje w kontraście do surowej w treści, mocno skupionej na relacji (warto zwrócić uwagę na formę cytowania rozmówców), choć i nie pozbawionej zadumy wersji chłopaka. Ta odmienność daje pole do podkreślenia odmienności ekstrawertycznych i introwertycznych zachowań i co ciekawe, prowadzi do wniosku, że drogą kompromisów i obserwacji partnera można z pozornie odległych światów stworzyć wspólny, pełen uczuć, wsparcia i zrozumienia.

Warto już za kilka dni sięgnąć po nowość Wydawnictwa Albatros. Nie jestem fanką romansów. Ani nawet komedii. Ale tę książkę bez wątpienia polecam jako bardzo dobrą, wartą przeczytania mieszankę humoru, flirtu i wspomnienia o tym, że życie bywa mniej barwne niż może wydawać się postronnym obserwatorom.
Miłej lektury.

Wydawnictwo: Albatros, 2019

Tytuł oryginału: The Flatshare

Tłumaczenie : Robert Waliś

Liczba stron: 432

Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki.