O sile, uporze i (oczywiście) miłości.

"Milion nowych chwil" Katherine Center  7/10

Życie bywa usłane różami, otoczone materacami łagodzącymi każdy upadek, skonstruowane z wydarzeń będących spełnieniem marzeń, wypełnione ludźmi, którzy przychylają nam nieba. Albo nie.
Czasem brakuje tylko jednego z tych elementów a wtedy, z pomocą ludzi i łaskawego losu, wszystko wraca na swoje tory a my otrzymujemy kolejną, wartą zapamiętania lekcję. Albo nie.

"Milion nowych chwil" zawdzięcza swój tytuł nowemu początkowi, życiowym zmianom, które sugerowane od pierwszych stron powieści, jak i przez kolejne wydarzenia, stanowiły będą nie koniec, ale początek dojrzałości, samostanowienia, akceptacji poniesionych strat. Nim jednak do nich dojdzie, Katherine Center obarczy swoja bohaterkę trudnościami, które momentami nawet trudno jest nam sobie wyobrazić.

Gdy spada się ze schodków, często kończy się potłuczeniami, które czas, jak to czas, szybko zagoi nie pozostawiając śladu. Natomiast gdy spada się z wysokiej drabiny, a taką jest punkt wyjściowy opowieści, wtedy upadek bywa traumatyczny, ogromnie bolesny, zamykający drogi ku wymarzonej przyszłości. I dokładnie tak Margaret odczuwa to, co zdarza się w środku jednego z najwspanialszych dni jej życia.
Przed nią wyśnione, wycięte z reklamy życie pięknej i  bogatej żony, spełniającej się także na polu zawodowym, żyjącej w kochającej się, choć nie pozbawionej wad rodzinie. Tak myśli jeszcze chwilę przed wypadkiem. Jeszcze sekundę przed nim.
"...poraziła mnie myśl, że wszystko na co czekałam, skończyło się, zanim zdarzyło się zacząć." (str.31)

Autorka dostarcza swej bohaterce wrażeń, które wystarczyłyby dla kilku żywotów. Daje jej strach, ból fizyczny, bawi się jej nadzieją, wreszcie, odbiera wsparcie ukochanego i stawia na przeszkodzie rodzinne problemy. 
"Teraz stać mnie było, i to z trudem, tylko na oddychanie. Oddech po oddechu. Jedno dni lepsze, drugie gorsze. Ale powiedzmy sobie otwarcie: nie miałam niczego, niczego, na co mogłabym czekać." (str.216)
Na szczęście, obdarza ja także cechami, które pozwalają Margaret wybrnąć z każdej, najbardziej dramatycznej sytuacji. Nie odbiera jej poczucia humoru, determinacji, woli walki i umiejętności przyjmowania nowych uczuć.

Cóż... niektóre z sytuacji wygładzonych przez autorkę budziły mój sprzeciw, jako że tak silne osoby są omalże niespotykane, a niektóre zwroty akcji, banalne i przewidywalne, zostały wyjęte z krainy "dziewczyńskiego" pojmowania świata i miłości. Ale przecież wiedziałam po jaki sięgam gatunek. Powieść obyczajowa, skłaniająca się po walecznej pierwszej części w stronę typowego romansu, musiała mi zaoferować całuski, cukiereczki i ciasteczka. Z tym, że tutaj należy oddać Pani Center, że wiedziała, która łyżeczka cukru przesłodzi danie i który stworzony przez nią obraz każe nam patrzeć w tęczę o jedną chwilę za długo.
W prostej opowieści o tym, że warto wierzyć, że w życiu możliwe jest wszystko, że nie można tracić nadziei, że najważniejsza jest miłość, autorka pokazała nam, jak cenna jest w dramatycznych chwilach rodzina, jak miałkie są powody naszej rozpaczy w porównaniu z tym, z jakimi tragediami może przyjść się mierzyć człowiekowi.
Książka mówi o sile miłości ale i o sile własnych marzeń, o odwadze w dążeniu do celu, o akceptowaniu tego co nieuniknione.
Banalne? Oczywiście. Przecież to taki gatunek. Ale jeśli mam komuś, kto rzadko sięga po obyczajówki polecić książkę, która nie utwierdzi go w przekonaniu, że ten gatunek należy do "marnowaczy czasu", to chyba zaryzykowałabym z "Milionem nowych chwil". Może tak jak ja, zapamiętałby zdanie, tyleż proste co optymistyczne: "Są różne rodzaje szczęśliwych zakończeń". 

Wydawnictwo Muza, 2019 
Tytuł oryginału: How to Walk Away
Tłumaczenie: Anna Rajca-Salata
Liczba stron: 416

Dziękuję wydawnictwu Muza za egzemplarz recenzencki. 

 

O artystach wśród oszustów.

 "Szwindel" Jakub Ćwiek  8/10

To dobry rok dla kryminału. Już drugi raz przychodzi mi pisać o książce, która wymyka się powszechnym opiniom na temat tego, co rządzi tym gatunkiem literackim, która zadziwia niezwykłością i daje powód do rozszerzenia pojęcia kryminał na pola mniej i bardziej sensacyjne.

To dobry rok dla polskiego kryminału. Miałam już szansę kilka razy popłynąć mrocznym, dusznym nurtem pełnym krwi, ciał i psychopatycznych zbrodniarzy, podanych w wysmakowany, wynikły z wielkiego talentu sposób. A teraz dostaję relację z poletka, które choć mniej krwawe, mniej unurzane w chorych pragnieniach, okazuje się być równie niebezpieczne, zbierające równie tragiczne żniwo. Proszę Państwa - parada oszustów od Jakuba Ćwieka.

"...czy nie jest tak, że dajemy się oszukiwać każdego dnia? Politycy, sprzedawcy w sklepach z fałszywymi wyprzedażami, dostarczyciele usług. Gdyby pan tylko zliczył te wszystkie małe przekręty i naciągnięcia, zdziwiłby się, o jakich kwotach mówimy." (str.197)"

Kiedy pierwszy raz, w moim przepełnionym anglicyzmami życiu, natknęłam się na określenie "con-artist" uznałam je za oburzające. Tak wielkie słowo, pełne piękna, odniesienia do sztuki, dla określenia zwykłych złodziei? "Szwindel" jest doskonałym przykładem na to, że moje oburzenie było bezpodstawne.

Jak widać na przykładzie bohaterów książki, potrzeba niebywałego talentu, wyśmienitej gry aktorskiej, umiejętności 'przepoczwarzania się', by ów świat oszustów pozostawał pod naszymi rządami, a nie my pod jego władzą. Wplecione w tekst zajęcia aktorskie, jak i postać osobistości znanej ze scen, są nieprzypadkowe, a nawet celowe. Bo obraz gry aktorskiej autor utożsamia z oszustwami, przez samych jego bohaterów określanymi jako "piękne".

Mikołaj przypadkiem dowiaduje się o śmierci kogoś, kto podawał się przez ostatnie dni życia za jego ojca. W liście jaki do niego trafia, znajduje się opis osoby, która wraz w ojcem stanowić miała parę najbardziej znanych gwiazd świata oszustów. Po konsultacji z partnerką, decyduje się zwrócić do owego człowieka i uzyskać spadek obiecany przez ojca. Nie będzie to jednak takie proste. Warunkiem uzyskania pieniędzy jest bowiem uczestnictwo w kolejnym 'pięknym' występie 'artystów'.

"...czy taką sytuację, gdy niespodziewanie dostaje się ogromną schedę po kimś, kogo w zasadzie się nie znało i nie czuło się z nim emocjonalnej więzi, można nazwać łutem szczęścia" (str.152)

Decyzja Mikołaja będzie miała na zawsze odmienić jego życie. Albo nie...

Puszczam oko do miłośników filmów "Iluzja", uśmiecham się do miłośników Houdiniego, bo jak wiadomo, w świecie podanym nam w "Szwindlu" nic nie jest jasne, nic nie jest jednoznaczne. Oszustwo kryje się pod oszustwem, a najbardziej uczciwe osoby okazują się być tylko sprawnymi aktorami.

Jakub Ćwiek, będąc już przecież doświadczonym pisarzem, nie ograniczył swojej książki do opowiedzenia pewnej zawikłanej historii. Między wierszami zgrabnej opowieści o oszustach, przestrzega nas przed banalnością drobnych ale i wielkich kłamstw, łatwością z jaką wprawny oszust mógłby wtargnąć w nasze życie.

Dołączona do książki zaślepka na kamerkę laptopa to zwrócenie uwagi na tylko jedną z naszych codziennych nieostrożności. Okładka i odniesienia do niej przez kolejnymi częściami książki, stanowiącymi etapy oszustwa, to obraz tego, czym naprawdę jesteśmy w świecie ogólnego dostępu do informacji - zwyczajną rybką, która sama siebie nabija na haczyk. To co robi con-artist to tylko odpowiednia manipulacja. 

"Jeśli coś jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe, to znaczy, że... nie jest prawdziwe."(posłowie, str.397)

Sami oszuści nie prowadzą u Ćwieka żywota płynącego szampanem i pachnącego różami. Życie, które toczą poza 'pracą', często przegrywa z agresją, ciągłym stresem, współzawodnictwem czy zazdrością. Pozornie spokojni, bawiący się światem młodzi ludzie, także podlegają prawom, które rujnują ich związki, rodziny, czasem odbierają nawet życie. Bo czy oszust, nawet artysta oszust, może być pewien, że któregoś dnia ktoś nie zechce się zemścić? Albo czy sami nie padną ofiarą zdolniejszego gracza? Życie to nie bajka, Proszę Państwa... Nawet życie artysty...

Wydawnictwo Marginesy, 2019

Liczba stron: 400

dziękuję portalowi czytampierwszy.pl

O chłopcu i szpiegu.

"Fox" Frederick Forsyth 7/10

 

Czy prawdą jest, że osoby odmienne, z innym postrzeganiem świata, zmagające się z autyzmem, chorobą Aspergera, bywają geniuszami przeczącymi lekarskim diagnozom?
Trudno zliczyć, w ilu już książkach i filmach podążaliśmy z niedowierzaniem za "pięknymi umysłami".

Oto kolejna taka opowieść, dla której tło stanowi krótki epizod z życia niebywałego nastolatka o pseudonimie "Fox". Śmiem nazwać ten, nota bene główny wątek tłem, bowiem to, co serwuje nam w najnowszej książce Frederick Forsyth, to wedle moich odczuć zbiór niezwykle cennych, porywających informacji o świecie agencji wywiadowczych. 

"W branży szpiegowskiej wszyscy się znają. A przynajmniej słyszeli o sobie nawzajem. Studiują posunięcia przeciwników, tak jak mistrzowie szachowi analizują taktykę i charakter graczy, z którymi się zmierzą przy stoliku, gdzie bronią będą królowe i pionki." (str.300)

 

Prawdziwą politykę uprawia się w zaciszu gabinetów. Prawdziwe konflikty rozwiązuję się nocnym szukaniem kompromisów. Prawdziwe zagrożenia likwiduje się z pomocą snajperów lub umysłów, które pokonają każdą barierę. Takim umysłem dysponuje zamknięty w swoim świecie Luke, odmienny emocjonalnie brytyjski nastolatek. Okaże się on bronią o nieocenionej celności i skuteczności. Pieczę nad nim pełnić będzie wybitny emerytowany agent MI6 i inny wybitny znawca cyberprzestrzeni. Razem stworzą niezwykle delikatną, subtelną metodę wnikania w najgroźniejsze systemy komputerowe.

"... doktor jako jedyny potrafi zbudować pomost pomiędzy wrażliwym osiemnastolatkiem, który doskonale rozumie wirtualną rzeczywistość, lecz nie ma pojęcia o prawdziwym świecie, a znacznie starszym asem wywiadu, który zna i czasami stosuje sztuczki i sztuczki tego podstępnego świata, lecz cyberprzestrzeń jest dla niego czarną magią." (str.259-260)

Każde odniesienie do krajów sprzymierzonych, jak USA i Izrael oraz wrogich, jak Rosja czy Korea Północna, jest dla Forsytha doskonałą okazją do ukazania ogromu swej wiedzy na ich temat. Szpiegowski świat, podany punkt po punkcie, odsłania tajniki, które niekoniecznie znajdujemy w Wikipedii. Niektóre z tych, pisanych reporterskim językiem faktów imponują, inne omalże przerażają.

"Zapomnijcie o demokracji. To pozory i oszustwo, a Rosjanie tak naprawdę wcale jej nie chcą. Trzy filary władzy to rząd z tajna policją, wielkie pieniądze oraz świat przestępczy. Ten, komu uda się zawrzeć sojusz z cała trójką, może rządzić Rosja na wieki." (str.87)
 

Czytałam tę nowość od twórcy "Dnia szakala" czy "Akt Odessy" z zapartym tchem. Nie polecam jej wszystkim, ale miłośnikom polityki, dyplomacji, tajnych działań (do których i ja należę) polecam z pełnym przekonaniem!

 

Ps. Wydawnictwo Albatros, któremu dziękuję za egzemplarz recenzencki, ma w ofercie, równie efektownie wydane, poprzednie bestsellery Autora. Koniecznie do nich wróćcie, jeśli F.F. zdołał Was porwać znakomitym researchem, omalże reporterską drobiazgowością i poczuciem zaglądania w teczki, niedostępne dla zwykłych śmiertelników.

Wydawnictwo Albatros, 2019

Tytuł oryginału: The Fox

Tłumaczenie: Robert Waliś

Liczba stron: 352

 

O czarach i zachłanności.

"Karmazynowy brzeg" Douglas Preston, Lincoln Child 8/10

"Niektórzy ludzie zwyczajnie wymykają się prostym wyjaśnieniom. Podobnie bywa ze zbrodniami. To właśnie jedna z takich zbrodni."(str.132) 

Mordercy pchani do czynów chciwością, nie zważający na niewinne, przypadkowe osoby, niszczący cenne zbiory dla zachowania pozorów. Oszalały demon, więziony latami przez ludzi pielęgnujących absurdalne wierzenia, oszalały z chęci ujrzenia spełnionej obietnicy, dokonujący rzezi na oprawcach i niewinnych. Która z tych postaci budzi większy lęk, większy niesmak i oburzenie? Decyzja może sprawić ogromny problem. Chyba, że nie musimy jej podejmować. Chyba, że dostaniemy jedno i drugie w jednej powieści. Panie i Panowie, Douglas Preston i Lincoln Child zapraszają do tańca w zmiennym rytmie kryminału, thrillera i horroru.

"Karmazynowy brzeg" to tytuł książki wydanej w 2015 roku, ale właśnie wznowionej przez wydawnictwo Agora ze względu na ścisłe powiązanie z właśnie sprezentowana nam premierą sprzed zaledwie kilku dni. Zatem jeśli niebawem opowiem o "Obsydianowej komnacie", będzie to zjawisko jak najbardziej naturalne. Zanim jednak wyruszę ku wspomnianej komnacie, właśnie zamykam pobyt na niebywałym brzegu w prowincjonalnym amerykańskim miasteczku.
Znany z licznych, wcześniejszych tomów przygód Agent Pendergast, pojawił się w Exmouth w celu omalże rozrywkowym. Miał on bowiem, w towarzystwie tyleż niezastąpionej co tajemniczej Constance Green, rozwiązać zagadkę kradzieży kolekcji cennych win. Owo dalekie od nowojorskich dramatów zadanie, pełne niespodzianek, zawiłości i nagłych, rodzinnych odkryć, począwszy od trupa w ścianie, będzie przywodziło na myśl systematyczną, bardzo logiczna pracę Sherlocka Holmesa. 

Wrażenie wspierać będzie jeszcze niekonwencjonalny sposób ubierania się, wysławiania oraz reagowania tej niezwykłej pary. Ze stoickim spokojem przejętym od dwojga przyjezdnych będziemy wyciągali logiczne wnioski i wiązali odległe końce sznurka. W dwóch trzecich powieści stwierdzimy, że oto dostaliśmy w dłonie bardzo porządny, zgodny z prawami klasycznej twórczości kryminał, z lekka domieszką thrillera.
Nic bardziej mylnego.

Celebrując omalże zwycięstwo, agent i jego asystentka wrócą do kilku rzuconych mimochodem uwag, wspomnianych legend, do ruin położonego niegdyś nieopodal miasteczka Oldham. A potem już, jak twierdzą autorzy, "niezbadane są wyroki Lucyfera". Kryminał zmienia się w horror, akcja nabiera tempa, które omalże zapiera dech, a za plecami czają się czarownice, miejsca kultu i ogony przedziwnych stworzeń.

Wydaje się niespójne? Owszem, początkowo jest. Ale gdy przychodzi łączyć zamiłowanie do faktów Prestona z horrorem, wszechobecnym w prozie Childa, bywa że potkniemy się o próg między nimi. Jednak stanie się to tylko po to, by na łeb na szyję pognać za wywołaną nagle tajemnicą. Dostrzegamy wcześniejsze napomknienia, słowa rzucone mimochodem, wywołane z przeszłości wierzenia zbyte machnięciem ręki, i właściwie sami siebie pytamy, jak mogliśmy sami nie ulec wątpliwościom, które skłoniły Constance do wywołania ciągu dalszego opowieści.

"I wiedziała, że tym razem jej opiekun się mylił - w miasteczku Exmouth działo się coś jeszcze, coś mrocznego, dziwnego, niepoddającego się racjonalnemu wytłumaczeniu, co wciąż pozostawało niewyjaśnione." (str.302)

To lektura zapewniająca doskonała rozrywkę. Można jej zarzucić wspomnianą, chwilową niespójność, gwałtowne zmiany gatunkowe czy nagromadzenie na ostatnich stronach zbyt wielu drastycznych opisów, dających wrażenie sięgnięcia po inną książkę. Ale ponad wszelakimi marudnymi słowami będzie stał fakt, że autorzy zadbali o to, by zakończyć opowieść w sposób tak nieoczywisty, pozostawiający tak wiele pytań i niedopowiedzeń, że nie sposób nie sięgnąć po kolejny tom. A ten na szczęście, dzięki temu niezwykłemu, jednoczesnemu wznowieniu i premierowemu wydaniu dwóch tomów, czeka już na półce. I zapewniam, że jeśli zaczniecie się raczyć tym dwupakiem, druga porcja nie będzie czekała długo. 

Wydawnictwo: Agora SA, 2019 (2015)

Tytuł oryginału:Crimson Shore

Tłumaczenie: Robert P. Lipski

Cykl: Pendergast (tom15)

Liczba stron: 420
 

dziękuję Wydawnictwu Agora za egzemplarz recenzencki