O nie za późnej miłości.

"Nasze dusze nocą" Kent Haruf  8/10

"Czy ktokolwiek dostaje to, czego pragnie? Chyba niewielu z nas, jeśli w ogóle ktoś. Zawsze jest tylko dwoje ludzi obijających się o siebie na oślep, odgrywających swoje role na podstawie nieaktualnych wyobrażeń, pragnień i błędnie interpretowanych umów." (str.126)

To opowieść o czułości zrodzonej z samotności. Samotności, która często objawia się nie tyle pustką w sercu i w domu, co tęsknotą na najprostszymi słowami i gestami. Zatem gdy Addie chce znów słyszeć 'dobranoc' przed snem i 'dzień dobry' o poranku, przychodzi pod drzwi, równie leciwego co ona sąsiada.

A małe miasteczko, tkwiące w rutynie i źle pojętej moralności, zahuczy od plotek. Dorosłe dzieci okażą się bardziej pruderyjni niż rodzice. Ponad tym wszystkim, u zmierzchu życia, Addie i Louis na spacer będą szli razem z chłopcem, psem, najstarszą ze starszych sąsiadek i nadziejami. Oni kontra świat, kontra samotność i to, co wypada. Tylko czy społeczne nakazy, zakazy i prawa wszelakie nie okażą się silniejsze? 

Spokojna, ciepła, prosta i treściwa opowieść. Doskonale sfilmowana i pięknie ukazana zarówno w słowach, na niewielu stronach, jak i w obrazie. O tym, że na rozmowę, czuły gest, spowiedź z życia nigdy nie jest za późno. I o tym, że najlepszy słuchacz może także tkwi samotnie kilka domów dalej.

"Uwielbiam to, odparła. Okazało się lepsze, niż przypuszczałam. Nasza mała tajemnica. Lubię element przyjaźni i czas spędzany razem. To, że tu jesteśmy w nocnej ciemności. Że rozmawiamy. Że słyszę twój oddech obok siebie, jeśli się przebudzę." (str.88)

Jeden wieczór czytania, ciepła na tygodnie.

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie. 2019 (2015)

Tytuł oryginału: Our Souls At Night

Tłumaczenie: Hanna Pasierska

Liczba stron: 176